Tja, je bent een puber of je bent het niet....

Wat ik gisteren en vandaag toch heb meegemaakt...

Het vrouwtje was lekker veel met hier komen aan het oefenen. Ze ging stilstaan en nog voordat ze kon roepen ging ik al naar haar toe. Ook al was ik een eind weg, ik hield haar goed in de gaten.

Ik vond op een gegeven moment dat de wandeling nog niet afgelopen moest zijn (vrouwtje was op een plek gekomen waar ik altijd weer aan de lijn moet en mee naar huis ga) dus ik stopte bananen in mijn oren en nam een spurt weg bij haar vandaan. Zonder om te kijken. Ik ben even wezen buurten bij mensen die een mooie tuin hebben. Gewone mensen kunnen daar niet komen, maar ik ben dun, dus mij is het gelukt om in die afgesloten tuin te kunnen komen. Ik vond er weinig plantjes staan, maar je kon er wel lekker rennen. Daarna ben ik richting een weg gehold (vrouwtje in paniek...) en toen dacht ik een rustplekje op te zoeken (een begraafplaats hoorde ik het vrouwtje zeggen) en daar ben ik ook nog even een tijdje geweest.

Uiteindelijk zijn het vrouwtje en ik weer herenigd en zijn we samen naar huis gegaan.

Vandaag dacht het vrouwtje dat ze me slim af was door me een lange lijn aan te doen... Tja, DACHT.... want ik ben slim, jong, sterk...

Ik heb een spurt genomen en met zo'n vaart kon mijn vrouwtje mij in geen mogelijkheid meer houden en was ik weer vrij! En natuurlijk zaten de bananen weer in mijn oren! Maar... ik ben niet lang weggebleven, vond ik zielig voor haar. Dus ik ben heel snel omgekeerd en naar haar terug gegaan.

Ik kon merken dat het vrouwtje niet erg vrolijk meer was. Ze had het er over dat ze me even niet meer wilde zien. Dit heb ik maar niet letterlijk opgevat....

Ach, we zijn nu weer beste maatjes.

En maar zien wat ze morgen weer gaat verzinnen....